Na vier dagen tennisbal-rollen met mijn voet, vond ik het gisteren tijd voor een testje. De lokroep van mijn loopschoenen begon steeds luider te klinken, dat kon ik niet langer negeren. Voor alle veiligheid koos ik voor m’n Hoka’s, omdat die me de minste last gaven de voorbije weken. Ik nam me voor minstens een half uurtje te proberen, desnoods af en toe wat wandelend, moest ik toch last van die plantar fasciitis krijgen.
Wat werd het een aangename verrassing. De eerste stapjes verliepen supervlot en naarmate ik opgewarmd geraakte (dit winterweer is echt mijn ding niet) en in een flow kwam, kreeg ik eindelijk weer dat gevoel dat ik wel zou kunnen blijven lopen. Echt waar…dit was de eerste keer sinds mijn herstart dat ik dit gevoel nog eens mocht meemaken. Uiteindelijk liep ik een klein uurtje, 59 minuten om exact te zijn, goed voor 9,4 km. Zonder een greintje pijn. Zoals al gezegd, een heel aangename verrassing.
Het tennisbal-rollen, in combinatie met ontstekingsremmers, werpt dus zijn vruchten af. Ik moet nog 5 dagen pilletjes slikken en ga dus ook minstens even zo lang voort met het tennisbal-rollen. Dat laatste hou ik misschien zelfs wat langer vol, just in case.
Morgenmiddag plan ik weer een loopje, maar dit keer met mijn Brooks. Kwestie van ook deze terug aan een testje te onderwerpen. Ze hebben nog geen 150 km op de teller, dus ik wil ze nog niet aan de kant schuiven. Voor mijn ziekte had ik trouwens met geen enkel paar schoenen last van mijn hielen, dus de oorzaak ligt niet bij die loopschoenen. Ik liep trouwens 50 km/week, dus overbelasting lijkt me nu ook wel straf met amper 10 à 15 km/week momenteel. Volgens de huisarts kan het dus inderdaad wel aan die stomme versleten huisslofjes liggen gezien de pijn altijd het hevigst was als ik die aandeed. Die vliegen dus de vuilbak in!
Eindelijk durf ik weer volop vooruitkijken. De eerste plannetjes voor 2015 worden gesmeed. Nog niks te ambitieus, geen bergmarathons of zo alhoewel een marathon volgend najaar er misschien wel inzit. Als ik goesting heb ;-)
